سرنوشتستان
.:: دلی که از بی کسی غمگین است، هر کسی را می تواند تحمل کند ::.سرنوشتستان
.:: دلی که از بی کسی غمگین است، هر کسی را می تواند تحمل کند ::.سکوت ...
کلاغ ها فریاد می زنند
و من سکوت می کنم...
این مزرعه ی زندگی من است
خشک و بی نشان ...
بی تو طوفان زده دشت جنونم
بی تو طوفان زده دشت جنونم
صید افتاده بخونم
تو چسان می گذری غافل از اندوه درونم ؟
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم،
تا خم کوچه بدنبال تو لغزید نگاهم،
تو ندیدی!
نگهت هیچ نیفتاد براهی که گذشتی .
چون در خانه ببستم ،
دگر از پای نشستم ،
گوئیا زلزله آمد ،
گوئیا خانه فرو ریخت سر من
بی تو من در همه شهر غریبم
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدائی
برنخیزد دگر از مرغک پر بسته نوائی
تو همه بود و نبودی ، تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من ؟
که ز کویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل ،
به تو هرگز نستیزم
من و یک لحظه جدائی ؟
نتوانم ، نتوانم
بی تو من زنده نمانم ....
آسمان را بی ستاره میخواهم ...
فرقی نمیکند که دیگر دنیا قد یک آسمان باشد
یا قد یک پیاله
خسته و شکسته و بال بسته ...
بیشتر از آنکه بگویم
بیشتر از آنچه بدانی
وقتی که نوشته ها همیشه بی مخاطبند و دل بازیچه احساس بی احساسی ...
دیگر چه فرقی میکند که دنیا آسمان بی کران باشد
یا به کوچکی یک قطره باران...
چه فرقی دارد وقتی که کلام تو شکستن تکه های یک قلب تهی باشد ...
که بشکنی ... شکستنی ، شنیدنی و دیدنی ...
که نه گزندی به تو میرسد و نه اندوهی ...
خسته از تکرار هر روز ... تکرار هر روز ... تکرار هر روزم ...
نه مهجور نه پیروزم ... نه بی تاب و نه در تابم ... نه رنگین و نه بی رنگم ...
نه خاموش و نه بی هوشم ... نه در حسرت نه بی حسرت ...
نه اینجا و نه آنجایم ...
آسمان را بی ستاره میخواهم که او هم دیگر برایش مهم نیست که
نتابند ستارگانش به تاریکی لحظه هایم ...
فرقی نمی کند که تنهایم ... که تنهائی ... که دنیا هم نیم وجب
پیالست ...
که آویز کرده ایم خودمان را ز جداره اش و میخواهیم بدانیم چیست درون
این میان تهی ...
افسوس که دیر میفهمیم ...خیلی دیر ... دیر دیر ...
یک روز آمدن و روز دیگر رفتن ... هرروز التهاب و بی تو ماندن ...
چه فرقی میکند وقتی تو بر هستی من دایره ای کشیده ای قرمز ....
آری من مرده ام ... همان لحظه ... همین حالا ... میان دو دست
تو ...زیر سردی نگاه چشمانت ... درون همان یک قطره باران ... دلت
آرام و قلبت همیشه پر تپش...
دلتنگترین شیدا
فال قهوه
نمی دانم ،
آسمان ابریست
یا دل من گرفته !؟
این شب تاریکتر از من و
من تلخ تر از
قهوه در دستم
زیر این تلخی
جستجو کردم نامت را
غافل از آنکه ،
رفته بودی
از ته این فنجان
شاید
به فنجان دیگری ...
و من، هم میزدم
حسرت را
نمی دانم ،
باران می بارد
یا چشمان من خیس است
می توان
یادگاری نوشت
بر گونه های من و پنجره
افتاده ته این فنجان
عکس کرکسی
اما
تو کبوتر تصور کن.
در وحدت این ابرها
نه آسمان می بارد نه ستاره ای
دستی بر آسمان می کشم و
می دانم
صاف نمی شود این زندگی مجعد
از گره هایش
تسبیحی ساخته ام
ذکر می گویم
ذکر خیرت ...
در نبودنت زده ام
بیشتر حرفهایم را
آنگاه که به من نزدیکتری
شعری می خوانم
شیپوریهای باغچه می نوازند
بوی خنده می آید
خنده همسایه
ضعف بدنم را می گیرد
پدر میگوید:
دیگر عشقی نمانده
بغضت را با نان بخور
تا سیر شوی!
چمدان !
هر شب که می خواهم بخوابم
می گویم
صبح که آمدی با شاخه ای گل سرخ
وانمود می کنم
هیچ دلتنگت نبوده ام
صبح که بیدار می شوم
می گویم
شب، با چمدانی بزرگ می آید
و دیگر
نمی رود!
به دل نگیر... خوب شد که رفتی !!!
محکم بگیرم دستتو احساسمو باور کنی !!!
باید تو را پیدا کنم شاید هنوزم
دیر نیست
تو ساده دل
کندی ولی تقدیر بی تقصیر نیست
با این که بی تاب
منی بازم منو خط میزنی
باید تو را
پیدا کنم تو با خودت هم دشمنی
کی با یه جمله مثل
من میتونه آرومت کنه
اون لحظه های
آخر از رفتن پشیمونت کنه
دلگیرم از این شهر
سرد این کوچه های بی عبور
وقتی به من
فکر میکنی حس میکنم از راه دور
آخر یه شب این گریه
ها سوی چشامو می بره
عطرت داره از
پیرهنی که جا گذاشتی می پره
باید تو را پیدا کنم
هر روز تنها تر نشی
راضی به با من
بودنت حتی از این کمتر نشی
پیدات کنم حتی اگه
پروازمو پرپر کنی
محکم بگیرم
دستتو احساسمو باور کنی
باید تو را پیدا کنم
شاید هنوزم دیر نیست
تو ساده دل
کندی ولی تقدیر بی تقصیر نیست
باید تو را پیدا کنم
هر روز تنها تر نشی
راضی به با من
بودنت حتی از این کمتر نشی