سرنوشتستان
.:: دلی که از بی کسی غمگین است، هر کسی را می تواند تحمل کند ::.سرنوشتستان
.:: دلی که از بی کسی غمگین است، هر کسی را می تواند تحمل کند ::.شکرت ای خدا جونم
من مطمئنم که می تونم
ای خدایا...
" به خاطر همه چی ممنونم "
شکرت ... شکرت... شکرت
*دوست دارم خدا جونم*
کوچ ...
از کجای راه، در کدامین شب زدگی
بر این دل رسیدی؟
که آمدنت چون کتیبه ای حک شده است
و اسارت رهایی را انتظار می کشی
یک قلب برای حضور تو کم
یک قرن سکوت تو بس
دریچه ای باز کن!....
تا دیگر بار و دیگر بار
گرمای نگاهت
آب کند، یخهای دل شب زدگان را
کاش یک قانون شکن مهربان بودیم
در این تناقض
کاش ماندن تعبیر می شد
خواب اقاقی
کاش بی کاش تر بودیم!....
د راین رونق سکوت تو
در بازار تنهایی خویش
برآنم که نگه بدارم
بر آنم که عشق بورزم
کویررا،برف را، سفررا،........
گاه شادی آدمی فقط به اندازه یک اشک
عمر دارد
به اندازه یک فصل
تا سرحد بغض
تا انتهای تشویش
تا باور تردید
در شیرین ترین هذیان زندگی
در تب یک شهر
در عصر فلز و نامردمی
پرواز اعتماد را با هم تجربه کردیم
در گرم ترین حضور هستی، فراق را انتظار کشیدیم
معادی هم هست؟!...
از جبر بیزارم،
از کوچ بیزارم
رسمی دیگر آمد
جسمت را ببر روحت ماندنی ست
کوله بارت خالی ست
لحظه ها را بردار
نگاهت را به یادگار بده
شبها بیدارم
چنان مهربان آمدی که هنوز
حافظه از حضورت گیج است
و چنان مسیح وار می روی
که
مصلوب کردی احساس را برمنطق
می روی و خاطره ها بهانه میگیرند
از بی قراریها برایشان قصه خواهم گفت
خواهم گفت:
نمیدانم از کجای راه
در کدامین شب زدگی
بر این دل رسیدی؟......
مصلوب
کاش می دانستم
سرنوشتمون چه عجیب و بی مقدمه به هم گره خورد و چه عجیب تر و بی مقدمه تر، همه چی تموم شد...
کاش می دانستم در پی رفتن من غزل چشم تو را ...
چه کسی می خواند؟
خداوندا ...
خدایا کفر نمی‌گویم،
پریشانم،
چه می‌خواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.
خداوندا!
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیاندازی
و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه‌ی دیوار بگشایی
لبت بر کاسه‌ی مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرف‌تر
عمارت‌های مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه‌ای این‌سو و آن‌سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر روزی بشر گردی
ز حال بندگانت با خبر گردی
پشیمان می‌شوی از قصه خلقت از این بودن، از این بدعت.
خداوندا تو مسئولی.
خداوندا تو می‌دانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است،
گوش کن!!!
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را ...
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را ...
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلکها را بتکان کفش به پا کن وبیا
تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت :
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه
عشق تر است..
سهراب سپهری..
قاب زندگی
چه فرق می کند
قاب این زندگی چه باشد
وقتی در سرودنش
تو وزن را گم کرده ای و
ما قافیه را باختیم !!!
