مصلوب

یسنای من در آغوش باد شکفت

 و من در پی آرامشی برای مادر عروسکها

                                        رج زدن تار موها را می آموختم

و دلهره های ناخوانده را لالایی می خواندم

                                 این مردم خوابتر از آنند که بشود بیدارشان کرد

                                 و این دغدغه ها بزرگتر از من و تو

دخترم؛

      من از کبوترهای بی بال و دنیای پر پلشت سخن می گویم

                                                   اما تو به مهربانی مادرت تصویرش کن...

                                                                    مصلوب خرداد 93

رفتی و يه فکر مسموم توی ذهنم جا گذاشتی

چرا با بودن غريبه، که چرا تنهام گذاشتی؟

چرا حجم التماس و توی چشم من نديدی

از من و خونه و بارون ، از خودت چرا بريدی؟

تموم نت نگاهت معنی سکوت و می داد

جای پاهات روی برفا کليد قلبمو پس داد

بعد تنهايی و بارون بعد اون شبای مردن

همه اومدن تو خوابم خاطرات تو رو بردن

حالا بعد از اون همه سال بعد از اون اندوه مرگبار

تازه داره حس تلخت ميشکفه سنگين و غمبار

تازه داره واژه ميشه غمهای پشت نگاهت

آره اونا درد بودن دردای زير نقابت

اما دردی که تو داری جنس درد خود من بود

درد موندن درد رفتن درد احتياج و کمبود

کاشکی از اون روز اول رنگ قلبتو می ديدم

حرف تو حرف دلم بود اما من نمی شنيدم

ملودی..... لالا....

با توام ای که تو رفتی تو تموم خاطراتم

فاصله مثل عذابه، من هنوز محو نگاتم

می خوام از فردای عمرم عکستو بغل بگيرم

درد مشترک بهونه س کاش می شد تو رو ببينم

سلام دوستان بعد از مدتها با یک ترانه برگشتم امیدوارم خوشتون بیاد و نظر یادتون نره

برای همسرم به خاطر بودنش

بازم فکر رفتن تو واسه من مثل يه مرگه

هنوزم خاطره ی تو، توی ذهن من تگرگه

چه هوای مبهمی بود تو روزای شک و ترديد

چشم من از پشت شيشه قدمای   تو رو ميچيد

وقتی که به تو رسيدم ، واژه از ترانه می مرد

دست لحظه های عمرم ساعت و ثانيه می شمرد

وقتی که خاطره شب واسه گزمه ها رقم خورد

من همون دفتری بودم که با   رفتنت ورق خورد

حس برگ توی يک باد حس تنهايی من بود

صبر لحظه های ممتد    کار بيداری  من بود

حالا از تموم اون عشق منم و اين خشکه برگها

تو برام پررنگترينی ميون تموم رنگها

                  اما هرچی مونده  از تو گفتنه                                     

                                              واسه من، با تو بودن رسيدنه

                      اما هرچی مونده  از تو گفتنه

                                              واسه من، با تو بودن رسيدنه ...

توی گرداب هياهو بين آدمای دشوار

غم حسرت حضورت  ، من و التهاب بسيار

چه شبای وحشتی بود شعر بود و تو نبودی

من يتيم عشق بودم، منو از واژه سرودی

                    اما هرچی مونده از تو گفتنه

                                            واسه من، با تو بودن رسيدنه

دست تکان بدهی یا ندهی

این قطار خواهد رفت

برای اشک فرقی ندارد

که بر گونه های تو بلغزد

یا بر شالی که من برایت خریده ام

بگذار لمس آخر اتفاق نیفتد

                              تا خاطرات شرمنده نشوند

صدای سوتی ممتد

و تو  از پشت این شیشه ها زیباتری

صدای سوتی ممتد

و دور شدن ایستگاه از قطار

این بار نوبت توست

حقیقت را باورکن

ایستگاه آخر هر جا که باشد

               جایی

                 دورتر از چشمان توست.

                                                                        مصلوب - تیرماه 90

اندکی دورتر از اینجا،

        جایی ست که من برای تو بی تاب ترم

جایی که کلیدها رقصی با قفل ها ندارند

از آماسهای کلماتم پیدا نیست؟

                                  این ضربه کاری بود...

حتی برای باختن هم دیر شده

باور کن این بازی تا انتهای شب

ما را خواهد برد

                 بیا

                     بیا و این ورق را طوری برگردان

                         که بانوی دل باشد.

                                                                            مصلوب- زمستان 89

 آنجا که نت سکوت خانه دارد  و

                                   به من زل زده است

این روزها همه حزب باد هستند و

       من به تبری فکر می کنم

                             که ضربه هایش این ساز را ساخت

و وسوسه کلبه و تنهایی  در ذهنم می دود

دور شوم

             دور

                     دور   آنجا که حتی دست خودم هم به من نرسد

و این قرصهای ده میل...

                      باور کن دیگر به سیم آخر زده ام

  آرشه ات را بر من بکش

                                  شاید شعر بهتری سرودم

                                                                      مصلوب شهریور ۸۹

عزیزم بیداری؟

من از این آیه های آخر می ترسم

از این کابوسهای تکراری

از برفهای تابستانی و روشنفکرهای قلابی

بو کن !

       این سخنرانی بوی باروت می دهد و

                                        من را به یاد دفتر نقاشی کودکیم می اندازد    

آنجا که پر بود از جنازه و گلوله

                                   انگار صدای ضجه می آید این بار در دستگاه شور

در سال هزار و سیصد و حماقت

در تحریم حقیقت

سکوت تجویز می کنیم

و چه خوب نقاب رضایت بر صورتمان نشسته

چه خوب شد مادر بزرگ مرد و

                        پرپر شدن شمعدانیهایش را با بمب اتم ندید

رفت و ندید که بدتر از ترکمنچای هم هست

راستش را بخواهی

من از لحظه های بعدی این شعر می ترسم

آنجا که نشود حتی تو را دید

                         قدری نزدیکتر بیا در فاصله کانونی !...

                                                                                        مصلوب-مرداد 89

                        گاه دلم برای تمام چیزهایی که داری

                                                     تنگ می شود

حالا خوب نگاه کن، این مداد رنگی یازده رنگ است

بیا سبزمان را برداریم و به جایی برویم

آنجا که رنگین کمان جرم نیست

همانجا که موسیقی من

                          با آکورد گلوله ادغام نمی شود

آنجا که به جای اورانیوم افکارشان غنی ست و

                   کسی از ترس پلیس به دزدها پناه نمی برد

بیا به جایی برویم که بهای یک لبخند تو

پانزده ساعت کار من نباشد

  جایی که به ندای مردمش گوش می دهند و

                                رنگ نگاه تو امنیت کسی را به خطر نیاندازد

آنقدر دور شویم که خدا هم عضو هیچ حزبی نباشد

گرسنگان رای شان را نفروشند و ابرها سیاسی نبارند

 این ابرها؛

             ابرها

             کاش باران می بارید

پنجره را باز کن

اندکی کنار من بنشین

                         گاه دلم برای تمامی چیزهایی که ندارم

                                                                    تنگ می شود.

                                                                           مصلوب- خرداد 89  

دیر آمدی

تمام شده ام دیگر

بس که بلعیده ام اندوه نبودنت را ...

هنوز اما همانند حاتم ام

می بخشمت

        با آنکه هزار شب بی خوابی طلب دارم از تو

حالا دیگر برو

چون نه تو آن صلیبی نه من آن مصلوب سابق

تنها همین مانده است

                       جای این زخم ها

  و

     عمری که رفت و هیچگاه از رفتنش پشیمان نشد

شعرهایم را ورق می زنم و

 با خود می گویم

                    کاش جای تو آن روزها بر می گشت

                                                گاهی دلم برای خنده هایم تنگ می شود.

                                                                                        مصلوب- فروردین 89

پ ن: ابتدای شعر از شاعری ناشناس

این روزها که می گذرد جور دیگرم

انگار حس فکر تو افتاده بر تنم

دیگر نمی روم از برق نگاه تو

مثل حضور شده، شکل نبودنم

این بار برای تو من حرف می زنم

این بار از همیشه بسیار بهترم

حالا هوای عشق دارد نگاه تو

انگار نشسته به قلبت کبوترم

دیگر بدون تو بودن نمی شود

باور بکن به خدا، به جان مادرم

از بس به عکس تو زل می زنم

گاهی دیر می شود کار سرودنم

تو قهر می کنی و از اینجا می روی

من بوسه می شوم و نازتو را می خرم

 با تاثیر از غزلی از دکتر رضا کیا سالار                        مصلوب –پائیز 88

ظهور بغض تنها از سر شوق...

آنگاه که به من می گویی بمان

و طپش های قلبی که سالهاست اینگونه ندویده است

                    رنگها مرز میان من و توست

قلمویت را بردار

این بار شام اولی ترسیم کن

بدون یهودا

              و تنها من باشم و تو

وعده ما باغ زیتون است

آنجا که فردایش مرا به صلیب عشق تو مصلوب می کنند

منتظر باش

          صبح خواهد شد 

 و تو ای مریم مقدس خواهی دانست

 که بار دیگر مسیح را متولد کرده ای 

                                      اما

                                                 این بار از عمق چشمانت!...

                                                                                      مصلوب- تابستان 88

این روزها به هرچه بنگری

جایشان عوض شده

                             حتی به من و گلدان پشت پنجره

که قلم مرا ربوده است واین سطرها را غنچه می دهد

و من که پشت پنجره،

 کوچ احتمالی تو را انتظار می کشم

دیگر ابرها هم برای باریدن بهانه می خواهند

و این باران که می دانم

نتیجه تبصره دولت است

به دل من نمی نشیند

معنی عشق در ترافیک شهر گم شده است

وگرنه تنهایی و جنین گوشه خیابان  

                                          حاصل عشق زیر باران مصنوعیست

                   آنگاه که همه گمان می کردند که عاشق شده اند

                  آن شب که ابرها و روسپیان شهر باهم بارور شدند

                                                                               در باد...

بادهایی که دیگر برای به رقص درآوردن موهایت نمی وزند

بادهایی که فقط این دیشها را تکان می دهند

سیگنالهایی که حتی به زیر زمین هم می رسند

آنجا که سفرهای درون شهریمان را بردیم

همانجا که فلشها مسیر زندگیمان را نشان می دهند

صدای خُرد شدن استخوانهایی در زیر قطار

و عشقی که به دیوارهای ایستگاه پاشیده می شود

می دانم، 

              تصویرهای این سطر را دوست نداری

پایم را از قرمز پشت زرد می گذارم

نسیم قطار به صورتم می خورد

تکرار عکست در شیشه ها

عکست،

           عکست...

این روزها به هرچه بنگری جایشان عوض شده

حتی به من و کسی که در عکس، کنار توست.

و من خوب یادم هست

که یک روز عشق آمد

              من و ابرها باهم گریستیم بی هیچ بهانه

            و تو رفتی و من و ابرها بازهم گریستیم با یک بهانه

این روزها به هرچه بنگری جایشان عوض شده

حتی به من و گلدان پشت پنجره

                                                                                               مصلوب- بهار۸۸

باید غزلی بگویم پر از امید

برای کسانی که مرا به تو قسم می دهند و

به ذهن نوشته هایم تفال می زنند

آنانکه هر شب جنینی می خوابند

به امید آنکه فردا در دنیای دیگری متولد شوند

 دنیایی که در آن شعر فقط شعر است

نه برای انتقام

                      نه برای حسرت

                                                     نه برای....

                                             آنجا که چشم ها صدایشان رساتر است  

                                                و دروغ هنوز اختراع نشده    

می دانم،

واژه واژه این شعر

برایت آشناست

اما تو بهتر می دانی

همیشه شعرهای بعد از بغض زودتر چاپ می شوند

آنها که خوابها را آشفته می سازند و

                                   ساکن دلها می شوند

باید غزلی بگویم پر از امید

اما،

      این ذهن واقع بین تر از این حرفهاست

که با خاطره لبخند تو بشود گولش زد

......

 تمام این کاغذها سیاه شده اند و

ستاره ها اپرایشان را تمام کرده اند

تقویم را بازمی کنم

در صفحه سفید فردا می نویسم

                                             کار،

                                                    خرید

                                         و باید غزلی بگویم پر از امید.

                                                                                          مصلوب- دی ماه 3746                                                    

تا گوشهای تو چندین سال نوریست؟

که حتی از این قاب عکس هم رفته ای

این آئینه حرفهای تازه ای می زند

کاش بودی

               تا بپرسم، خطهای جدید پیشانی به من می آید یا نه؟

.....

همیشه در میان این سطرها جائی خالی ست

جائی که تو بنویسی:

                          شاید،

                         بنویسی:

                                  گاهی

و من به این نشدنها عادت کرده ام

آنقدر که

          از شدن می ترسم

چشمهایت را ببند و

باقی این اعتراف را با گوشهایت بخوان:

سفسته دیگر از مد افتاده

مطمئن باش

روزگار در این دادگاه تبرئه است

که ما خود انتخاب کردیم

                    تو بهانه قسمت را

                           من معشوقی مصلحتگرا !

                                                                                                مصلوب- پائیز ۸۷

سلام دوستان بعد از مدتی که از سفر برگشتم و به درخواست عده ای از دوستان که همیشه به بنده لطف دارند با یک کار قدیمی که با حال و هوای این روزها سازگاری داره آپ می کنم. و ممنونم از دوستانی که این روزها این کار را زمزمه میکنند و حتی برای خود من هم فرستادند. منتظر نظرات همیشه سبزتون هستم.

کلاغ پر

((توضیح: سر برسه = به پایان برسه. به سر رسیدن))

من هنوز منتظرم، نبودنت سر برسه

بگذره خزون زرد، فصل کلاغ پر برسه

دل من خیلی می خواد، چشماشو رو هم بذاره

این روزا زودبگذره، یه کم جلوتربرسه

کاش میشد آدم بدا از توی قصه ها برن

بذر خوبی بکاریم قحطیه کافر برسه

یعنی میشه روزگار دوریو از ما بگیره؟

چیزی مثل آرزو ، به شکل باور برسه؟

آخ چه حالی میده باز، یه شب که حافظ می خونی

بانوی مهتابی بیاد ، یک دفعه از در برسه

دست من میخواد بیاد، از رو موهات شروع کنه

ناز کنه بیاد پائین تا  تار آخر برسه

کی می دونست که یه روز فریاد قلب عاشقم

از تو کوهها بگذره اینور و اونور برسه

خیلی وقته خوب من، شعر چشاتو ندیدم

میگن رسم زمونه س،بعد خوبی شر برسه

فکر کنم خوبی هاتو اگه یه جا جمع بکنم

از زمین شروع بشه تا دب اکبر برسه

قصه گو خوابش میاد، قصه ها تکراری شده

کاش کلاغ قصه هم به خونه زودتر برسه

چشمامو می بندمومیرم که تا خواب ببینم

کم بشه فاصله ها، نبودنت سر برسه.

                                                                          مصلوب- یک جمعه پاییزی

ای همه آرامشم از تو پریشانت نبینم
چون شب خاکستری سر در گریبانت نبینم
ای تو در چشمان من یک پنجره لبخند شادی
همچو ابر سوگوار این گونه گریانت نبینم
ای پر از شوق رهایی رفته تا اوج ستاره
در میان کوچه ها افتان و خیزانت نبینم

ماه کامل می شود و

تمام شب را می رقصیم، با هم ،

                                        ولی بی تو

شعر شعور می یابد و

نتها سکوت می کنند

سازها همه کوک می شوند، با هم

                                       ولی بی تو

چه سخت می شود باور کرد

این پروانه ها پیله را گذرانده اند و ما

پرواز را نظاره گریم، باهم ،

                                     ولی بی تو

با هم ولی بی تو

 شعریست

در ذهن تمام این عابرها

         و ما آنرا می خوانیم، با هم

                                        ولی بی تو

هنوز نمی شود از این تنهایی

                        لیلی ساخت

تکه های مجنون را وصله می زنیم، با هم

                                        ولی بی تو

و من آخر قصه را خوب می دانم

که ما باز زندگی خواهیم کرد

                                  با هم

                                         ولی بی تو

                                                               "مصلوب"

       فقط همین مانده است

              برای من و تویی که ساکن این خیانت آبادیم

نترس مرد

مثل تو اینجا کم نیست

این همه بغض به گلوی بی سایه

شاید گواهی باشد

بر طاعون این سرزمین

بر قصه تکراری مجنون های عاشق و لیلی های منطقی

بیا رفیق من

تمام شانه های مردان این شهر خالیست

سرت را بگذار تا

                      رطوبت چشمانت کم کند داغ این حادثه را

ما در پی گل خوشبختی بودیم

آنان با خیانت همسفر

بیا،

    بیا نگاه کن

    این جاده طولانی تر ازعمر من و توست

حتی امید به بازگشت صدایی نیست

چه رسد به بانویی سفید پوش

                                 که پشیمانی را یدک کشد

تو اشک می ریزی و

من تا صبح می نویسم

اما نام هیچ ،

                هیچ کداممان

ثبت این تاریخ نخواهد شد

جز نام این سال ،

                      سال طاعون عشق

سال مردان بی خنده

سال شهر بی زن

تنها یک جمله

                فقط یک جمله مانده ست، برای من و تو

من می نویسم

تو به بانگ بلند فریاد کن

                                      هرگز دل نبند.

                             نه آسمان می بارد نه ستاره ای

دستی بر آسمان می کشم و

                                 می دانم

                                       صاف نمی شود این زندگی مجعد

از گره هایش

تسبیحی ساخته ام

ذکر می گویم

                       ذکر خیرت ...

در نبودنت زده ام

                     بیشتر حرفهایم را

آنگاه که به من نزدیکتری 

                                           شعری می خوانم

شیپوریهای باغچه می نوازند

بوی خنده می آید

خنده همسایه

ضعف بدنم را می گیرد

پدر میگوید:

                 دیگر عشقی نمانده

بغضت را با نان بخور

                               تا سیر شوی!

                                                                 مصلوب-فروردین87

من تو را درکدامین باران سرودم

که اینگونه

به هیبت

         غزلواره ای در آمدی ،

                                       سپید

 بر بلندای آبشار زرین گیسوانت

و مردمان تو را می خوانند

                                 و مرا شاهد این تفال می گیرند

با من در جدالند

این اسطوره ها

برای تصاحب

                    شاه بیت غزلی که به نام توست

تمام قافیه های دنیا

 برای

حضور در شعرتو ردیف شده اند .....

من یقین دارم

این مردم،  لمس خواهند کرد

            گرمای مهتاب پائیزی را

                                در فاصله ی دو اندوه

همه زیر لب تو را زمزمه خواهند کرد!

وآنگاه ست که من به واسطه ی سرودنت

                                 دیگر شاعری گمنام نخواهم بود.

                                                     " مصلوب" تهران- زمستان ۸۶