هوای دلم بوی اشک می دهد...

کاش اشکهایم گویای حرف دلم بود چرا که آنچه که در اشک گنجانده شده.بر زبان نگنجد...ای کاش چشم بصیرت داشتیم و می فهمیدیم که حسینی زندگی کنیم و هر کداممان حسین زمان خود باشیم و بی دلیل و نا دانسته بر حسین نگرییم ... کاش فقط از روی ترحم بر سران بریده نگرییم .... کاش حکمت این عزاداری را بفهمیم و حسینی زندگی کنیم.. کاش لبان تشنه و چشم های منتظر به در زمان خود را ببینیم... کاش دلمان به هم بیشتر راه می داد تا بهتر یکدیگر را بفهمیم... این روزها سفره ها در گوشه و کنار گسترده است ... این روز ها عید یتیمان و درماندگان است ...عید کسانی که شاید هیچ وقت نفهمیم که نیازمندند... کاش فقط ادعای انسان بودنمان نمی شد ...کاش برای امام حسین گریه نکنیم و بفهمیم که باید افکار و گام های حسین را الگوی خود قرار بدیم ... کاش می توانستیم هر کداممان حسین زمان خود باشیم...

خدایا منو ببخش که چشامو نسبت به اطرافم بستم و نتونستم اون چیزی باشم که تو می خوای....کاش بیشتر متوجه تلنگر ها باشیم... کاش...!!!

هوای دلم ابریه ابریه...